শৰীৰৰ কোনো সমস্যা হ’লে চিকিৎসকে ব্যায়ামৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছে নেকি!
বহুতকে ওজন নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখিবলৈ সকলোৱে জিমলৈ নোযোৱাকৈ খোজ কঢ়া বা অলপ যোগাসন কৰাৰ পৰামৰ্শ দিয়ে।
আপুনিও মেটত বহি ব্যায়াম কৰে নেকি। লাভ কি? গৱেষণাৰ মতে যোগে কোনো সহায় নকৰে, যদিহে এই ভুলবোৰ কৰে আপুনি!
প্ৰথমে উল্লেখ কৰিব লাদিব মেটৰ কথা। যোগ কৰাৰ আগতে মানুহে বিভিন্ন সামগ্ৰীৰ কথা চিন্তা কৰে। প্ৰথমে যোগাসনৰ মেট। বজাৰত এতিয়া বিভিন্ন ধৰণৰ কৃত্ৰিম যোগাসনৰ মেট উপলব্ধ। অধ্যয়নত কোৱা হৈছে যে ই যথেষ্ট ক্ষতিকাৰক। ডাঠ চাদৰ এখন পাৰি যোগ কৰিলে বহুত ভাল।
বহুতে যোগাসন কৰাৰ সময়ত জিমৰ কাপোৰ পিন্ধে। সেই কাপোৰ পিন্ধিলে শৰীৰ সম্পূৰ্ণ উশাহ চিন্থেটিক নহয়। যোগাসনৰ সময়ত ঢিলা কপাহী কাপোৰ পিন্ধাটো গুৰুত্বপূৰ্ণ।
আটাইতকৈ ডাঙৰ ভুলটো হ’ল যোগাসনৰ সময়ত মুখেৰে উশাহ লোৱা। ই প্ৰতিফলনশীল। যোগাসন কৰাৰ সময়ত নাকেৰে অতি লাহে লাহে উশাহ লোৱাটো জৰুৰী।
জিমত উচ্চস্বৰত সংগীত বজাই শাৰীৰিক ব্যায়াম কৰা হয়। গতিকে যোগাভ্যাসৰ সময়তো বহুতে সেই পথ অনুসৰণ কৰে। যোগে আমাক মানসিক চাপৰ পৰা মুক্ত কৰে। উচ্চস্বৰত সংগীতেৰে যোগাসন কৰিলে সেই সুবিধা পোৱা নাযায়।
বহু আদবয়সীয়া লোকে যোগাসন কৰে। তেওঁলোকৰ আঁঠু আৰু কঁকালৰেো বিষ হ’ব পাৰে। পাতল যোগাসনৰ মেটত ব্যায়াম কৰিলে আঁঠুৰ বিষ আৰু বেছি বেয়া হ’ব পাৰে। বহুতে মজিয়াত বহি ভৰিৰ আঙুলি দুটা হাতেৰে স্পৰ্শ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে। প্ৰথমে আঁঠু দুটা বেঁকা কৰি ভৰি দুখন ধৰি ৰখা ভাল, তাৰ পিছত লাহে লাহে দুয়োখন ভৰি আগলৈ লৈ যোৱাটো ভাল বা জোৰকৈ আঙুলিটো টানি স্পৰ্শ কৰিলে পিঠিৰ বিষ বাঢ়িব পাৰে।
