গোটেই দিনটো মনৰ মাজতে উকি মাৰিছে হাজাৰটা কামনা। সকলো আৱেগকে কেতিয়াবা গুৰুত্ব দিয়া নহয়। কৰ্মৰ চাপৰ বাবেই হওক বা কোনো নিৰ্দিষ্ট কাৰণতেই হওক। গতিকে আপুনি কি আওকাণ কৰিব বিচাৰে নেকি ?ই আচলতে শৰীৰত প্ৰভাৱ পেলায়?
যেতিয়া আমি আমাৰ আৱেগক দীৰ্ঘ সময়ৰ বাবে দমন কৰি ৰাখোঁ, তেতিয়া সেইবোৰক ভোগ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে কেইবাটাও শাৰীৰিক লক্ষণৰ সৃষ্টি হয়। আচলতে আৱেগে সদায় নিজৰ পথ বিচাৰি পায়। যদি আপুনি আপোনাৰ আৱেগক বেছি সময় দমন কৰে তেন্তে পিছলৈ ই আপোনাৰ শৰীৰত সমস্যাৰ সৃষ্টি কৰাৰ সম্ভাৱনা থাকে। যেনে- অন্ত্ৰৰ সমস্যা, মাইগ্ৰেইন, বিষ, ভাগৰুৱা, অনিদ্ৰা ইত্যাদি। কিয় এনেকুৱা হয়? এইবোৰ ঘটে যেতিয়া আপোনাৰ সহনশীলতাৰ মাত্ৰা অতিক্ৰম কৰা হয়। সম্পৰ্কত যোগাযোগ ৰখাটোও আৱেগক দমন কৰাৰ এক প্ৰকাৰ। কেতিয়াবা আমি অকলে থকাটো প্ৰয়োজন হয়, কিন্তু আমি কৰিব নোৱাৰো। নিজৰ ইচ্ছাক দমন কৰাও। আমি প্ৰায়ে কওঁ, মই ভালেই আছো। আমি সংঘাতৰ পৰা আঁতৰি শান্তি বজাই ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰি আমাৰ প্ৰকৃত অনুভূতি প্ৰকাশ কৰিব নিবিচাৰো। আমি শক্তিশালী আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ অনুভৱ কৰিবলৈ আমাৰ চৌপাশৰ মানুহ আৰু পৰিস্থিতিক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। ইয়াৰ ফলত জটিলতা বৃদ্ধি পায়।