এই কাহিনীটো আপোনাৰ বাবে প্ৰায় এক ৰূপকথা যেন লাগিব পাৰে। কিছু মহিলাই ৮০ টকাৰ ঋণলৈ নতুনকৈ কিবা এটা আৰম্ভ কৰিছিল ৷ কিন্তু তেওঁলোকে নাজানিছিল যে তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ জীৱনকালত বছৰি ১৬০০ কোটি টকাৰ এক বৃহৎ ব্যৱসায়িক সাম্ৰাজ্য গঢ়ি তুলিব। এই সকলো মহিলা মুম্বাইৰ গিৰগামত একেলগে বাস কৰিছিল ৷ তেওঁলোকৰ স্বামী কামলৈ আৰু সন্তান স্কুললৈ যোৱাৰ পিছত যথেষ্ট সময় পাইছিল ।
তেওঁৰ অৱসৰৰ সময়ৰ সৰ্বাধিক সদ্ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ, তেওঁলোকে এটা প্ৰকল্প আৰম্ভ কৰিছিল যি এক মিলিয়ন ডলাৰৰ ধাৰণালৈ পৰিৱৰ্তিত হৈছিল। যশৱন্তীবেন জামনাদাস পোপাটে এই উদ্যোগত মুখ্য ভূমিকা পালন কৰিছিল। তেওঁৰ সৈতে সেই যাত্ৰাত তেওঁৰ বন্ধু পাৰ্বতীবেন ৰামদাস থোবানি, উজমাবেন নাৰায়ণদাস কুদালিয়া আৰু অন্যান্যসকলে ওলাইছিল। যশৱন্ত বেন পোপাটে ১৯৫৯ চনৰ ১৫ মাৰ্চত ছয়গৰাকী গৃহিনীৰ সৈতে ধন ঋণলৈ মাহজাতীয় শস্য আৰু মচলা ক্ৰয় কৰিছিল।
সেই সামগ্ৰীৰ পৰা, তেওঁ প্ৰথম দিনাই ৮০ খন পাপড় তৈয়াৰ কৰিছিল আৰু ওচৰৰ স্থানীয় বজাৰৰ এখন দোকানত এই পাপড়ৰ চাৰি পেকেট বিক্ৰী কৰিছিল। দোকানীয়ে পাপড় খাই ভাল পাইছিল আৰু পিছদিনা আৰু পাপাড বিচাৰিছিল। পোন্ধৰ দিনৰ পিছত, তেওঁ ঋণ পৰিশোধ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল আৰু লিজজাত পাপড়ৰ জন্ম হৈছিল। লিজ্জত এটা গুজৰাটী শব্দ যাৰ অৰ্থ সুস্বাদু। তেওঁলোকৰ এই অনন্য আৰ্হিটো শক্তিৰ উৎস হৈ পৰিছে কিয়নো ইয়াত কাম কৰা মহিলাসকলে কামটো উপভোগ কৰিছিল।
কেইগৰাকীমান মহিলাই ৰাতিপুৱাৰ পৰা পাপড়ৰ বাবে আটা নিবলৈ একত্ৰিত হয় । ময়দা প্ৰাপ্ত কৰাৰ পিছত, ইয়াক মহিলাসকলৰ মাজত বিতৰণ কৰা হয়। মহিলাসকলে তেওঁলোকৰ ঘৰৰ পৰা পাপড়খ সংগ্ৰহ কৰিব আৰু পিছদিনা তেওঁলোকক কেন্দ্ৰত জমা দিব। নতুন সদস্যসকলে সেই পদ্ধতিবোৰ চোৱা আৰু শিকা অব্যাহত ৰাখে। বৰ্তমান লিজ্জতৰ ৬৩ টা কেন্দ্ৰ আৰু ৪০ টা মণ্ডল আছে আৰু এতিয়া লিজ্জত এটা ঘৰুৱা নাম। ব্যৱসায়ৰ পৰা লাভ সকলো মহিলাৰ মাজত ভাগ বতৰা কৰা হয়।
“গুণগত মানদণ্ডৰ সৈতে কেতিয়াও আপোচ কৰা উচিত নহয়,” যশৱন্ত বেনে ইয়াৰ বৃহৎ বিক্ৰী আৰু বৃহৎ সফলতাৰ কাৰণ হিচাপে কয়। মই নিজেই মহিলাসকলক ময়দা দিয়াৰ আগতে পাপড়ৰ ময়দা পৰীক্ষা কৰোঁ। যদি মই ভাবো গুণগত মানদণ্ডত কিবা সমস্যা আছে, মই গোটেইখিনি ময়দা পেলাই দিওঁ। গুণগত মানদণ্ড নিয়ন্ত্ৰণ হৈছে আমাৰ লক্ষ্য আৰু তাৰ পিছত সোৱাদ আৰু পৰিচ্ছন্নতাৰ স্থিৰতা আমাৰ লক্ষ্য। আমি “কোনো ক্ৰেডিট নাই” আৰু “লোকচান নহয়” আঁচনিৰ ওপৰত কাম কৰোঁ যাতে লোকচানৰ কোনো প্ৰশ্নই নাথাকে। “
যশৱন্তীবেন এগৰাকী অতি সু-হৃদয়ৰ ব্যক্তিত্ব আৰু তেঁওৰ ইচ্ছা যিকোনো লোকক অনুপ্ৰাণিত কৰিবলৈ যথেষ্ট শক্তিশালী। তেওঁ পুৱা ৪.৩০ বজাতে উঠে আৰু ৫.৩০ বজাৰপৰা কাম আৰম্ভ কৰে । তেওঁলোকৰ লক্ষ্য স্পষ্ট আৰু মহৎ, তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ আন্তৰিক প্ৰচেষ্টা কৰিবলৈ কোনো ধৰণৰ চেষ্টা নকৰে। যশৱন্তীবেনক তেওঁৰ পাপড় ব্যৱসায়ৰ বাবে শেহতীয়াভাৱে ভাৰতৰ পদ্মশ্ৰী বঁটাৰে সন্মানিত কৰা হৈছে। লিজ্জত পাপড়ৰ এই কাহিনীটো সঁচাকৈয়ে অনুপ্ৰেৰণাদায়ক।
